Gluten free. Jak współczesna pszenica nas zatruwa

Polecam

Często przywoływanym argumentem przy tym, że pszenica nie szkodzi, jest to, że „babcia jadła ją tyle lat i żyła w zdrowiu”. Autor tej książki ujawnia jednak szokujące fakty dotyczące zmian nie w naszej diecie, a w samej pszenicy. I jak to zwykle bywa, diabeł tkwi w szczegółach. Obecna pszenica pod względem genetycznym, a co za tym idzie, i składu, jest zupełnie inna niż jej poprzedniczka spożywana przez naszych protoplastów. Argumenty autorytetów z tej książki przekonały mnie do zmiany diety i jestem bardzo zadowolona z tego, jak się teraz czuję.

Jak to jest z tym glutenem?

W przeciągu ostatnich miesięcy na każdym kroku można było usłyszeć coś o glutenie, jego szkodliwości i diecie, która go wyklucza. Dawniej się o tym tak nie mówiło, nawet nie słyszało, chyba że ktoś cierpiał na celiakię, czyli chorobę trzewną, przy której całkowicie należy wykluczyć gluten z diety. Moda ma swoje dobre i złe strony – z jednej strony media robią za dużo cyrku wokół diety bezglutenowej i wegańskiej, a z drugiej prawdziwi bezglutenowcy czy weganie są szczęśliwi, bo dużo łatwiej można teraz dostać w sklepach produkty dedykowane ich diecie. Ale jak to naprawdę jest z tym glutenem?
Gluten to mieszanina białek obecna przede wszystkim w pszenicy, ale także w innych zbożach, typu jęczmień, orkisz czy owies. Naukowcy ostatnimi czasy poruszają tematykę jego szkodliwości – o ile w przypadku osób chorych na celiakię jest to oczywistość, tak pojawia się pytanie, czy u osób zdrowych też może on wywoływać negatywne skutki. Nie jestem pewna, czy uzyskaliśmy jednoznaczną odpowiedź na to pytanie, bowiem każdy z nas jest inny i chyba sam powinien czuć, co mu szkodzi, a co nie. Nie da się jednak zaprzeczyć pewnym faktom z „historii” glutenu. Temat ten porusza Julien Venesson w swojej książce, która okazała się być krótką, aczkolwiek treściwą lekturą.
Autor cofa się w przeszłość po to, aby wyjaśnić nam, w jaki sposób odżywiali się nasi przodkowie i aby uzmysłowić czytelnikom, jak kiedyś wyglądała pszenica. To taka krótka historia rolnictwa, w której pojawiają się informacje z dziedziny genetyki, nauki, natury… Nie brakuje tego, co prawdopodobnie było w tym wszystkim najbardziej przełomowe, czyli zielonej rewolucji. Następnie wracamy do teraźniejszości i skupiamy się na naszym przewodzie pokarmowym i działaniu glutenu. Autor przytacza szereg chorób i zaburzeń, jakie mogą, ale nie muszą, być powiązane ze spożywaniem glutenu.
Bardzo podoba mi się fakt, że Julien Venesson pozostaje cały czas obiektywny. Przytacza mnóstwo badań i informacji z różnych źródeł, ale sam stara się zachować umiar we wszystkim. Na co dzieńjest on dziennikarzem naukowym, co można odczuć w trakcie lektury – lekkie pióro, swoisty język i właśnie ten obiektywizm. Bibliografia, która posłużyła do napisania tej książki jest obszerna i rzetelna. Nie jest to kolejna pozycja, która każe nam natychmiast zmieniać dietę, ale po prostu daje do myślenia i w sposób neutralny, czy też po prostu bezstronny zadecydować o tym, co jest dla nas dobre, a co złe. Owszem, większość przytaczanych źródeł podaje, że gluten nie jest dla nas najlepszy, ale Venesson nie raz podkreśla, że powinniśmy słuchać swojego ciała.
Gluten free to książka, która okazała się być miłym zaskoczeniem. Zawiera w sobie sporo konkretnych informacji i porusza ciekawą, lekko sporną i kontrowersyjną tematykę. Warto po nią sięgnąć, aby zdobyć rzetelną wiedzę, która bazuje na badaniach naukowych, a nie pomówieniach mediów, dlatego szczerze polecam ją każdemu, kto choć trochę interesuje się dietą bezglutenową albo chciałby rozwiać swoje wątpliwości.